وقتي مي‏گم قدرش رو بدون واسه اينه كه بعد از چند سال مثل من شعر سهرابي رو كه سالها باهاش زندگي كردي رو اشتباه ننويسي:

و عشق. تنها عشق. تو را به گرمي يك سيب مي‏كند مأنوس!

و عشق

تنها عشق

تو را به خوردن يك سيب مي‏كند ، مأنوس...

دل‏تنگي‏هايت زيباست. وقتي كه دلتنگي آدم را به نوشتن مي آورد بايد قدرش را دانست.

ميگن اين روزا قنارى از قفس دلش مى‏گيره

ميگن اين روزا صداهم تو حصار تن مى‏ميره

آخه اين روزا غرورباش پرِ تنهايى و دردِ

تا نگاه كنى به دنيا فصل رفتن جون مى‏گيره

وقتى از ياد رفته باشى يا تو غربت مونده باشى

اون موقع ترانه هاتم توى دست غم اسيره

نميشه اينجا به هيچ كس دل بى قرارو خوش كرد

كسى آشنا نميشه با دلى كه پيرِ پيرِه